Przestrzeń narracyjna to skonstruowane środowisko, w którym rozgrywa się historia. W przeciwieństwie do przestrzeni rzeczywistej, przestrzeń narracyjna jest z konieczności i nieodłącznie podzielona. Kawałki zarówno rzeczywistych, jak i całkowicie sfabrykowanych środowisk są ze sobą połączone, aby przedstawić wygląd spójnej przestrzeni, nawet jeśli w rzeczywistości taka przestrzeń nie istnieje. W związku z tym konstrukcja przestrzeni staje się podstawowym elementem opowiadania historii, którym należy manipulować z rozmysłem i kreatywnością.
Przestrzeganie zasad
Filmowcy przestrzegają pewnych wytycznych, aby widzowie mogli zrozumieć relacje między postaciami w przestrzeni i aby utrzymać iluzję pełnej przestrzeni.
Na przykład zasada 180 stopni, która mówi, że po ustaleniu linii działania kamera nie powinna przekraczać tej linii, aby uniknąć zmylenia widza. Jeśli dwie postacie są zaangażowane w rozmowę, kamera powinna pozostać po jednej stronie wyimaginowanej linii, która ich łączy. Jeśli kamera przejdzie na drugą stronę tej linii, postacie będą wydawać się, że nagle zamieniają się pozycjami, co jest sprzeczne z początkową interpretacją przestrzeni widza i odciąga ich od historii.
Kiedy przekraczasz tę oś, linię działania, jesteśmy zdezorientowani, ponieważ prezentowane informacje nie pasują do przestrzeni, którą nasz mózg już skonstruował na podstawie poprzednich ujęć. Publiczność nie jest już w stanie utrzymać spójnego mentalnego obrazu przestrzeni, po której poruszają się bohaterowie, a film zaczyna się załamywać.
Oczywiście są chwile, kiedy ta i jakakolwiek inna zasada filmowania może zostać nagięta lub złamana, ale ważne jest, aby zrozumieć, dlaczego te zasady istnieją i jak wpływają na postrzeganie przestrzeni przez widzów i rozgrywającej się w niej historii.
Konstruowanie przestrzeni poprzez montaż
Robimy założenia dotyczące przestrzeni na podstawie tego, jak ujęcia są połączone. Gdy brakuje informacji, uzupełniamy luki tym, co ma największy sens. Na przykład, jeśli dwie postacie są zaangażowane w rozmowę, a środowisko otaczające obie jest spójne pod względem scenografii i oświetlenia, zakładamy, że te dwie postacie są w tym samym pokoju – nawet bez ujęcia ustalającego, które potwierdziłoby to założenie. Tak działają rozmowy z naszego doświadczenia. W rzeczywistości wydarzenia profilmowego — tego, co faktycznie wydarzyło się przed kamerą — ci aktorzy mogli nigdy nie rozmawiać ze sobą twarzą w twarz.
Sceny pościgów, takie jak słynna scena pościgów w San Francisco w „Bullitcie”, często łączą przestrzenie, które nie są blisko siebie, a nawet mogą skakać tam iz powrotem po ścieżce. Edycja umożliwia skonstruowanie kursu, który ma sens w narracji, ale byłby niemożliwy do naśladowania w prawdziwym życiu.
Osoby, które bardzo dobrze znają San Francisco, mogą uznać niektóre z bardziej oczywistych skoków przestrzennych na scenie pościgu „Bullitt” za niepokojące lub zabawne, ale ogólnie publiczność nie będzie zaniepokojona tymi skokami, ponieważ są one wykorzystywane do tworzenia spójnej przestrzeni , aczkolwiek taki, który jest w całości skonstruowany w procesie edycji. Dopóki sama narracja pościgu ma sens, fizyczna lokalizacja pro-filmowa jest nieistotna.
Głęboka przestrzeń
Konstruowanie przestrzeni poprzez montaż to tylko jeden ze sposobów, w jaki celowa manipulacja przestrzenią może działać, aby skuteczniej opowiedzieć Twoją historię. Na przykład „Obywatel Kane” użył głębokiego skupienia, aby przedstawić spójny i spójny obraz przestrzeni, jaką zajmują postacie w każdej scenie.
W scenie, w której pani Kane przekazuje opiekę nad Charlesem panu Thatcherowi, zaczynamy z Charlesem Kane'em na zewnątrz w śniegu i idziemy wstecz przez otwarte okno do domu Kane'ów. To ujęcie śledzące i głębokie skupienie końcowego kadru wyraźnie łączy wnętrze i zewnętrze przez okno, jednocześnie wykluczając Charlesa Kane'a z jakichkolwiek decyzji dotyczących jego przyszłości w domu.
Później, kiedy ojciec Charlesa rusza, by zamknąć okno, zrywa połączenie między wnętrzem a zewnętrzem i chociaż pani Kane ponownie otwiera okno, pozornie przywracając to połączenie, jej ciało blokuje nam widok na Charlesa. Następne ujęcie obraca się do wewnątrz i od Charlesa, jeszcze bardziej ugruntowując jego wykluczenie z rodziny.
Widzimy, że sposób, w jaki przestrzeń jest prezentowana w tej scenie, przyczynia się do naszej ogólnej interpretacji wydarzeń i filmu jako całości – świadomie lub nie. Podkreśla to znaczenie intencjonalności podczas konstruowania przestrzeni narracyjnej zajmowanej przez twoje postacie.
Aplikacja
Wniosek jest taki, że każda przestrzeń filmowa, jaką kiedykolwiek napotkałeś, jest konstrukcją, albo w dosłownym sensie planu zbudowanego na scenie dźwiękowej, albo w bardziej abstrakcyjnym sensie, w którym każde kolejne ujęcie wzbogaca nasze rozumienie przestrzeni, w której rozgrywa się narracja miejsce.
My, jako gawędziarze, musimy pamiętać o tej filmowej prawdzie, ponieważ nie tylko zapewnia ona ciągłość interakcji naszych bohaterów z ich otoczeniem, ale także daje ciekawe możliwości opowiadania naszych historii za pomocą bogatszego słownictwa filmowego. Następnym razem, gdy będziesz oglądać film, zastanów się, jak postacie i kamera poruszają się po otoczeniu. Jak przestrzeń wpływa na twoją interpretację relacji między postaciami? Dlaczego konkretna przestrzeń wydaje się mniej lub bardziej spójna? Odpowiedzi na te pytania wskażą nowe sposoby manipulowania tym podstawowym elementem filmowym w celu uzyskania bardziej imponującej historii.