Trudno wyobrazić sobie kamerę bez jakiegoś wizjera. Niektóre niedrogie, proste kamery są wyposażone w prosty wizjer optyczny, który działa jak wizjer w aparacie migawkowym. Obserwujesz zamierzoną scenę przez otwór lub ramkę, czasami za pomocą obiektywu, aby upewnić się, że widok pasuje do obrazu wideo podczas nagrywania.
Ale dzięki wizjerowi optycznemu to, co widzisz, nie jest tym, co otrzymujesz. Możesz być nieostry lub brak gazu (rozładowane baterie) lub scena może być zbyt ciemna, aby uzyskać przyzwoity obraz. We wszystkich tych przypadkach widok optyczny pozostałby taki sam.
Wejdź do elektronicznego wizjera. Większość wizjerów elektrycznych poza informowaniem o tym, dokąd kierujesz kamerę, oferuje przydatne informacje, takie jak zapasy baterii, ustawienia kolorów, pozostały czas na taśmie (lub czas, który upłynął) i inne. A najnowsze pełnokolorowe wizjery pomagają dokładniej zobaczyć, do czego dążysz.
Co kryje się w wizjerze? Jak oni pracują? A który z nich jest najlepszy do tworzenia filmów? W tym artykule przyjrzymy się podstawowym typom, a także najnowszym opcjom, dzięki którym będziesz bardziej ekspertem od wizjerów niż (być może) wcześniej.
Tak wiele możliwości
Dawno, dawno temu większość kamer wideo była wyposażona w czarno-biały wizjer zamontowany po lewej stronie aparatu. Wyrównałeś prawe oko z małą kineskotem, jednocześnie utrzymując całość na prawym ramieniu.
Dzisiaj mamy większy wybór. Wizjery występują w dwóch wariantach:monochromatycznym i kolorowym. Monochromatyczny oznacza czarno-biały, tak jak telewizja na początku. Chociaż kolorowy telewizor istnieje od wczesnych lat pięćdziesiątych, kolor pojawił się w maleńkim wizjerze dopiero niedawno.
Podczas gdy czarno-białe wizjery są rzeczywiście miniaturowymi monitorami telewizyjnymi (kieliszki obrazu skurczyły się do mniej niż cala średnicy), modele kolorowe działają na zupełnie innej zasadzie. Aby zobaczyć w kolorze, wykorzystujemy najnowszą technologię ciekłokrystaliczną, mikroskopijne tranzystory i kompaktową optykę.
Niezależnie od tego, czy są kolorowe, czy monochromatyczne, wizjery kamer są dostępne w różnych stylach i mają różne funkcje. Jak w przypadku większości rzeczy, ulubiony wizjer jednej osoby może być przeklętym urządzeniem innej osoby. Oto kilka różnic między nimi:
- Projekt elektroniczny. Istnieją dwie podstawowe konstrukcje:kineskop (CRT) i wyświetlacz ciekłokrystaliczny (LCD). Oba rodzaje występują w wersji monochromatycznej lub kolorowej, chociaż miniaturowe kolorowe kineskopy są niezwykle rzadkie.
Wyświetlacz kineskopowy wykorzystuje miniaturową kineskozę, która świeci, gdy wiązka elektronów uderza w nią od wewnątrz; Wyświetlacze LCD mają płaski ekran złożony z maleńkich kryształów, które przechodzą od przezroczystych do nieprzezroczystych po (elektronicznym) poleceniu, przepuszczając światło (ze źródła znajdującego się z tyłu).
- Rozmiar. Myśl na małą skalę. Tradycyjny wizjer z czarnym gumowym okularem i zagłębionym obrazem ma szerokość od około 1,5 cala do mniej niż pół cala.
Małe wizjery wymagają optyki, aby zwiększyć widoczny rozmiar obrazu i pomóc w skupieniu oka . Przybiera to formę soczewek powiększających zamontowanych w okularze – otworze, w który patrzysz.
Jeśli Twój wzrok nie wynosi 20/20 lub jeśli jesteś dalekowzroczny lub musisz nosić okulary, potrzebujesz regulowanej soczewki o nazwie dioptrii. Przesuwając elementy obiektywu w wizjerze bliżej lub dalej od oka, soczewka dioptrii może pomóc wielu fotografom wygodnie fotografować bez okularów i kontaktów.
- Pozycja. Każdy ma swoją ulubioną lokalizację wizjera — po lewej lub prawej stronie, pośrodku lub na górze aparatu. Czasami ma to związek ze zręcznością — niezależnie od tego, czy jesteś praworęczny, czy leworęczny. Jeśli preferujesz jedno oko nad drugim, będziesz chciał, aby wizjer współpracował i był przy tobie, z lewej lub prawej strony.
Większość kamer nie oferuje w pełni regulowanych wizjerów. Chociaż możesz wsuwać i wysuwać okular oraz przesuwać wizjer w bok, jego podstawowe położenie po prawej lub lewej stronie korpusu aparatu nie ulega zmianie. Bardziej elastyczne konstrukcje to takie, w których cały wizjer można łatwo przesuwać z jednej strony na drugą, obracając go w górę i w górę lub odkręcając wspornik montażowy i ponownie go mocując.
W niektórych kamerach producenci na stałe umieszczają wizjer w obudowie kamery. W przypadku tego typu, jeśli nie podoba ci się to, gdzie to jest, po prostu musisz z tym żyć.
Wizjery wielkoekranowe (od dwóch do trzech cali) pojawiły się w ciągu ostatnich kilku lat, zauważalnie w kamerze ViewCam VL-HL100 firmy Sharp lub kamerze Handycam CCD-SC7 firmy Sony. Modele te, podobnie jak GR-SV1U firmy JVC i kilka innych, mają wbudowany wyświetlacz ciekłokrystaliczny (LCD) bezpośrednio z tyłu kamery. Modele te często mają kształt bardziej przypominający aparat fotograficzny niż tradycyjną kamerę.
Chociaż większości z tych większych płaskich wizjerów nie można przesuwać, producenci często kompensują to ruchomym zespołem soczewek. W niektórych modelach obiektyw aparatu odchyla się w górę lub w dół lub obraca się o 180 stopni, tak aby był skierowany bezpośrednio na użytkownika – idealne do autoportretów.
Duże, montowane z boku, kolorowe wyświetlacze LCD mogą być najnowszym szaleństwem. Dostępne w kamerach Sony i Nikon 8 mm, te wizjery rozkładają się, gdy są potrzebne, i składają się z powrotem po zakończeniu filmowania. Kilka modeli oferuje dwa wizjery – konwencjonalny model ze stałym okularem, a także rozkładany kolorowy wyświetlacz LCD.
- Rozdzielczość. Mierzona w liniach na wysokość (lub szerokość) obrazu, rozdzielczość to zdolność do oddzielania i wyświetlania lub rozwiązywania drobnych szczegółów. Wyższa rozdzielczość jawi się oczom jako zwiększona ostrość i większa szczegółowość.
Wyższe częstotliwości w sygnale wideo odpowiadają za wyższą rozdzielczość, przy czym zarówno formaty Hi8, jak i S-VHS mogą pochwalić się możliwością czystego nagrania 400 lub więcej linii z od lewej do prawej na ekranie. Przyzwoity czarno-biały wizjer CRT może z łatwością rozdzielić ponad 400 linii, zakładając, że mały kielich jest ostry.
Wyświetlacze ciekłokrystaliczne muszą rozbić obraz na wiele elementów obrazu, zwanych pikselami, w celu przypisania odpowiednich kolorów. CCD (urządzenie o sprzężeniu ładunkowym), które przechwytuje obraz wewnątrz kamery, działa w podobny sposób.
Podczas gdy matryce CCD z 360 000 do 410 000 pikseli są powszechne we współczesnych kamerach najwyższej jakości, większość kolorowych wizjerów nie ma sobie równych pod względem rozdzielczości. Typowy ekran LCD działa tylko z 72 000 do 200 000 pikseli, więc połowa lub więcej drobnych szczegółów nie jest widocznych.
Niektórzy twórcy filmów, zwłaszcza profesjonaliści, unikają kolorowych wizjerów. Twierdzą, że w przypadku kolorowego wizjera trudniej jest stwierdzić, czy obraz jest ostry. Ponieważ jednak autofokus przejął królestwo domowego wideo i taniego sprzętu profesjonalnego, kolorowe wizjery stanowią mniejszy problem dla większości z nas.
- Jasność i kontrast. Monochromatyczne wyświetlacze CRT są jaśniejsze niż wyświetlacze LCD. Światło z kineskopu może być tak jasne, że po kilku minutach fotografowania może zepsuć Ci widzenie w nocy. Wyświetlacze ciekłokrystaliczne opierają się na raczej słabym wewnętrznym źródle światła, więc nie nadają się do użytku na zewnątrz w jasnym świetle. Większość jednostek jest wyposażona w zdejmowaną osłonę lub kaptur, które pomogą Ci podczas fotografowania wspaniałych plenerów.
Z jasnością wiąże się kontrast, czyli zakres między najciemniejszą czernią a najbielszą bielą. Ponownie, CRT mają teraz przewagę, ponieważ ich dodatkowa jasność przekłada się na szerszy zakres kontrastu. Ale dzisiejsze wyświetlacze LCD są znacznie lepsze niż jeszcze kilka lat temu, z większą liczbą oczekiwanych ulepszeń.
- Wyświetlane dane. Wizjery umożliwiają wygodne wyświetlanie danych, informując znacznie więcej niż tylko to, co fotografujesz. Migający napis „REC” oznacza, że nagrywasz, a taśma przesuwa się do przodu. „FF” i „REW” odzwierciedlają tryby przewijania do przodu lub do tyłu.
Liczby widoczne w wizjerze, niezależnie od tego, czy upłynął czas, czy znaczniki indeksu (na podstawie obrotów szpuli nawijającej), informują, ile pozostało, a stylizowany „wskaźnik gazu” ostrzega o rezerwach mocy baterii.
Inne symbole, ikony lub słowa informują Cię na bieżąco o ustawieniach balansu bieli/kolorów, stanie autofokusa, wyświetlaniu godziny i daty, szybkości migawki i nie tylko. Niektóre wizjery mają nawet lampkę sygnalizacyjną, czerwoną diodę LED widoczną z przodu aparatu, aby poinformować talenty, że są „na antenie”.
Widok wewnątrz
Teraz przyjrzyjmy się wewnętrznemu działaniu znanego czarno-białego wizjera i zagłębimy się w kolorowy wyświetlacz LCD.
Czujnik monochromatyczny zaczyna się od bardzo małej lampy katodowej, czyli CRT. Przekątna ekranu może wynosić zaledwie 1/5 cala, chociaż większość z nich ma około 1/2 cala.
Rura ma długość kilku cali i czasami jest montowana pod kątem prostym do długości kamery. Jest jak peryskop na boku; oglądasz obraz za pomocą małej, specjalnie zaprojektowanej powierzchni odbijającej zwanej lustrem pierwszej powierzchni.
Zwykłe domowe lustra mają srebrną powłokę z tyłu lub drugą powierzchnię, aby chronić delikatną metaliczną powłokę. Lustra drugiej powierzchni wykazują odbicie ducha, które odbija się od przedniej części szkła; może to bardzo rozpraszać, gdy oglądasz go z bliska.
Lusterka z pierwszej lub przedniej powierzchni mają posrebrzany materiał na górze szkła, dzięki czemu odbijają tylko jeden obraz. Ten rodzaj lustra kosztuje więcej i jest bardzo delikatny.
Wizjery pod kątem prostym wyświetlają lustrzane odbicie na swoich monitorach kineskopowych, a lustro pod kątem 45 stopni obraca obraz, aby wyglądał dokładnie tak, jak go widzisz.
Przód lub płyta czołowa CRT to przezroczyste szkło pokryte od wewnątrz związkiem luminoforu. Ta powłoka świeci na niebiesko-biało pod wpływem elektronów.
Na przeciwległym końcu szklanej bańki znajduje się działo elektronowe i elementy sterujące przepływem elektronów. Producenci usuwają powietrze ze szklanej osłony podczas końcowego montażu, dzięki czemu jest to rura próżniowa.
Otacza wnętrze tuby od płyty czołowej z powrotem do wyrzutni elektronowej przez czarną powłokę graficzną. Ta warstwa jest ładowana wysokim napięciem (zwykle 2000-3000 woltów lub więcej), aby przyspieszyć elektrony w kierunku ekranu, a także zebrać je, aby się nie gromadziły.
W wizjerze znajduje się również jarzmo odchylające, które składa się z dwóch zestawów przewodów, z których każdy jest nawinięty na cewkę elektromagnetyczną. Powstałe pole magnetyczne kieruje wiązkę elektronów, kierując ją do określonego punktu na wewnętrznej powierzchni ekranu rury. Wiązka śledzi obraz wideo po jednej linii na raz, od góry do dołu, około trzydzieści razy na sekundę.
Również w obudowie wizjera (jeśli nie bezpośrednio w korpusie kamery) znajduje się zasilacz wysokiego napięcia oraz obwody do regulacji i kontroli jasności, kontrastu, ostrości, wysokości i szerokości obrazu.
Jeśli wizjer jest zdejmowany, zostanie podłączony do kamery za pomocą elastycznego kabla wielożyłowego. Ten kabel może być podłączony na stałe lub podłączony do gniazdka z boku lub u góry kamery.
Wewnątrz LCD
Wyświetlacz ciekłokrystaliczny ma kształt zupełnie inny niż CRT. Mechanizm składa się z dwóch płaskich warstw cienkiego szkła i nie wymaga podciśnienia. Cząsteczki specjalnego płynu ciekłokrystalicznego w kształcie pręcików stają się nieprzezroczyste, gdy przepływa przez nie niewielki ładunek elektroniczny, a przezroczyste, gdy ładunek nie jest już obecny.
Panel LCD to naprawdę tysiące maleńkich zaworów świetlnych – setki rzędów i setki kolumn. Rozważ wyświetlacz ciekłokrystaliczny z 100 000 pikseli. Wzdłuż krawędzi szklanego chipa, w którym znajduje się wyświetlacz LCD, znajduje się macierz składająca się z setek maleńkich przewodów, przy czym każdy piksel jest włączany lub wyłączany przez szereg tranzystorów. Obwody symulują następnie skanowanie linia po linii, które ma miejsce w konwencjonalnym CRT. Cały zespół zawiera tysiące części. Bez względu na to, jak skomplikowane to brzmi (i jest), konstrukcja jest zwarta i wykonana jak chipy komputerowe i inne mikroskopijne komponenty – wszystko wykonywane przez maszynę.
Całość może mieć mniej niż cal średnicy, podobnie jak CRT, ze znanymi soczewkami powiększającymi, dzięki czemu możesz skupić na nich oczy, i gumową muszlą oczną, która chroni przed zewnętrznym światłem.
Źródło światła za szklanym panelem LCD zapewnia światło, które widzisz, jeśli piksel LCD jest włączony. W przypadku wizjerów kolorowych światło jest filtrowane do kolorów podstawowych:czerwonego, niebieskiego i zielonego, a Twoje oczy mieszają je ze sobą i widzą je jako (mniej lub bardziej) prawdziwe kolory.
Piksele ciekłokrystaliczne nie otwierają się i nie zamykają tak szybko, jak byśmy tego chcieli. Poruszające się obiekty czasami rozmazują się lub rozmazują, gdy przechodzą przez ekran. Obecne modele są lepsze niż wcześniejsze, ale jeśli dopiero zaczynasz korzystać z wizjerów LCD, przyzwyczajenie się do efektu opóźnienia czasowego może zająć trochę czasu.
Więcej pikseli (tego samego rozmiaru) przekłada się na większe ekrany LCD, a na rynek trafiają ekrany o przekątnej od trzech do czterech cali (mierzone po przekątnej). Niektóre z nich oglądasz z daleka, trzymając kamerę z dala od ciała zamiast z bliska. Oczywiście te większe ekrany nie mają pomocy optycznych, więc może być konieczne noszenie okularów do czytania, jeśli masz problemy ze wzrokiem.
Wizjer jako akcesorium
Kilka firm tworzy dodatkowe ekrany, które uzupełniają wizjer czarno-biały. Większość z nich to małe, przenośne ekrany LCD, które podłącza się bezpośrednio do samego aparatu.
Jakie nowe i/lub różne projekty wizjerów czekają na Ciebie w przyszłości? Jednym, o którym być może słyszałeś, jest wizjer VR lub wirtualnej rzeczywistości. Większość z nich wygląda jak gogle lub okulary przeciwsłoneczne, a obraz na ekranie LCD odbija się od środka. Obraz wideo wydaje się unosić w powietrzu. Wojsko wykorzystało ten pomysł z pewnym sukcesem w samolotach odrzutowych – tak zwanym wyświetlaniu danych „heads-up”.
Trudno powiedzieć, czy przyszłe wizjery będą miały formę gogli, czy wyświetlaczy montowanych na okularach. Chociaż z pewnością można je zbudować w ten sposób, okaże się, czy twórcy filmów tego chcą. W międzyczasie mamy z czego wybierać.
Krótka historia wizjerów
Wiele pierwszych kamer telewizyjnych nie miało wizjerów; pionierzy operatorzy kamer widzieli wyniki swojej pracy, jeśli mieli szczęście, na dużym (i zdecydowanie nieprzenośnym) monitorze wideo w studiu lub reżyserce.
W latach pięćdziesiątych wiele aparatów miało wbudowane wizjery. Były to właściwie małe monochromatyczne monitory montowane wewnątrz obudowy aparatu. 8-calowe wizjery były powszechne, chociaż w rzeczywistości były zbyt duże, aby wygodnie oglądać z bliska. Jednak produkcja mniejszych kineskopów była w tamtych czasach po prostu zbyt droga.
W latach 60. japońskie firmy produkowały małe lampy obrazowe (i niezbędne obwody); te trafiły do wizjerów kamer telewizyjnych. Pod koniec lat sześćdziesiątych, 1/2-calowe czarno-białe systemy Porta-pac stały się powszechne w kamerach używających 1 1/2-calowych i mniejszych CRT w swoich wizjerach. Wreszcie pojawił się mały CRT.
W latach 80. najpopularniejszy rozmiar wynosił około jednego cala w przypadku większości kamer terenowych (przenośnych) oraz 5-calowych modeli popularnych w studiu. Sony zaoferowało opcjonalny kolorowy wizjer (3,7 cala) do swoich kamer studyjnych, ale nigdy tak naprawdę się nie przyjął.
Wizjery w domowych kamerach wideo (a później w kamerach) zostały jeszcze bardziej zmniejszone w porównaniu z modelami profesjonalnymi. Od tego czasu wizjery stają się coraz mniejsze.
–G.C.