Zmotywowany ruch kamery pomaga w wizualnej narracji filmu. Oto kilka przykładów, które możesz zastosować we własnej pracy.
Na pozór ruch kamery wydaje się być po prostu techniką, która sprawia, że ujęcie jest ciekawsze i utrzymuje zaangażowanie widzów. Kiedy ruch jest dobrze wykonany, może zwiększyć opinię publiczności na temat twojej wartości produkcyjnej. Czasami ruch kamery jest niezbędny, aby nadążyć za tempem filmu. Jeśli nagle dzieje się dużo akcji i ludzie biegają, ale kamera jest zablokowana, zwykle wszystko spowalnia.
Ale jest ważny czynnik, o którym należy pamiętać podczas planowania ujęć, blokowania i ruchu kamery:kamera jest niemym narratorem filmu. Możesz użyć ruchu, aby poprowadzić publiczność przez scenę, powoli odsłaniając określone osoby lub przedmioty, aby stworzyć napięcie — lub po prostu kontrolować tempo sceny.
Mówiąc ogólnie, ruch kamery, podobnie jak narracja książki, można podzielić na trzy kategorie:
- Punkt widzenia/pierwsza osoba
- Zmotywowany ruch kamery/trzecia osoba (ograniczone)
- Niezmotywowany ruch kamery/trzecia osoba (wszechwiedzący)
Przyjrzyjmy się nieco bliżej zmotywowanym ruchom kamery . Jest to ruch, który dyktują działania na ekranie. Dosłownie śledzimy akcję, podczas gdy niezmotywowany ruch kamery oznacza, że kamera zasadniczo porusza się swobodnie, oderwana od konkretnej akcji. Pamiętaj, że zmotywowany ruch kamery może być tak prosty, jak przechylanie lub panoramowanie, aby podążać za postacią przechodzącą przez pokój — lub opuszczanie ręki pod stół podczas podejrzanej transakcji — ale możesz użyć tego do czegoś więcej.
Obiektyw jest gawędziarzem. Zastanów się, dlaczego kamera się porusza. Spielberg jest znany z wielu osób, a używanie motywowanego ruchu kamery przypomina, że tylko dlatego, że podążamy za ruchem, nie oznacza, że jesteśmy ograniczeni jako gawędziarze. W Poszukiwaczach zaginionej arki , otrzymujemy doskonały przykład podczas wprowadzenia Marion.
W tym jednym ujęciu wykonujemy kilka ruchów. Ruch naśladuje nasze własne wejście do baru, jakbyśmy byli klientem, który natknął się na hałaśliwą grę alkoholową. Drugi ruch skupia się na dwóch postaciach biorących udział w grze. Śledzimy ich mimikę i ruchy rąk. (Te zbliżenia pozwalają nam poczuć, przez co przechodzą postacie). Śledząc ich dłonie, widzimy skupiony dystans między Marion a jej partnerem do picia i chociaż Marion gra, jak bardzo jest pijana, jej postępowanie z klasa (na której skupia się ruch kamery) wskazuje nam, że ma przewagę w grze — w porównaniu z niechlujnym brakiem kontroli motorycznej jej przeciwnika.
Zmotywowany ruch kamery powinien logicznie podążać za blokowaniem. Gareth Evans wspaniale wykorzystuje ten pomysł w Raidzie:Odkupieniu .
Niemal każdy ruch kamery w tej scenie podąża za pięścią, kopnięciem lub ostrzem, co daje potężną i wzmocnioną „narrację” tej sceny walki. Paul Greengrass, reżyser sequeli Jasona Bourne'a i jeden z architektów trendu chwiejnych kamer, mógł po prostu dodać do tej sceny zbędne i przyprawiające o mdłości potrząsanie kamerą, aby spróbować wzmocnić akcję. Jednak dzięki silnym, zmotywowanym ruchom kamery, Evans dodaje niesamowitej energii kinetycznej, zachowując jednocześnie wyraźną narrację wizualną.
O ile kamera nie jest POV postaci, nie powinna wpływać na blokowanie postaci. Kamera powinna podążać za blokowaniem lub zapewniać niezależną perspektywę trzecioosobową. Jeśli sama kamera dyktuje blokowanie, scena będzie wydawać się nienaturalna. Nie przesuwaj postaci bez celu po pokoju jako pretekstu do używania wymyślnych ruchów kamery.