Fotografowanie w trybie szerokoekranowym nie oznacza tylko szerszego fotografowania. To sposób kreatywnego ujęcia całego obiektu w kadrze i tego, co zostanie utracone, jeśli zostanie wyświetlony na telewizorze o proporcjach 4:3.
Szerokość filmu filmowego między otworami na koło zębate początkowo określała proporcje (poziom do pionu) obrazu filmowego. W 1892 roku Thomas Edison zdefiniował to za pomocą folii 35 mm, która miała powierzchnię użytkową między otworami koła zębatego o wymiarach 24,89 mm x 18,67 mm. Później, gdy przemysł filmowy opracował sposób na umieszczenie optycznej ścieżki dźwiękowej w filmie (zamiast próbować zewnętrznej synchronizacji obrazu i dźwięku), zmniejszono go do 22 mm x 16 mm (4.11:3).
Historia rozmiaru ramki
Kiedy pojawił się telewizor, przyjął proporcje 4:3, dzięki czemu mógł z łatwością wyświetlać wcześniej nagrane filmy. (Nie ma panoramicznych wersji Przeminęło z wiatrem lub Casablanca, ponieważ faktycznie zostały nakręcone w rozdzielczości 4,11 × 3.) Dlatego telewizory o standardowej rozdzielczości i starsze monitory komputerowe używają tego współczynnika proporcji. Po pojawieniu się telewizji reżyserzy filmowi zaczęli eksperymentować z szerszymi proporcjami obrazu, aby zainteresować ludzi powrotem do kin. Reżyserzy dobrze wykorzystali te nowe formaty. Niezapomniane użycie panoramicznych ekranów przez Johna Forda wprowadziło świat do Badlands dzięki rozległym krajobrazom.
Zazwyczaj filmy te trafiały do telewizji w obciętym formacie 4:3. Czasami stosowali technikę znaną jako „panoramowanie i skanowanie”, w której tylko część całego obrazu przesuwała się tam iz powrotem na obrazach szerokoekranowych, aby utrzymać centrum zainteresowania na ekranie telewizora. Później, gdy ekrany telewizorów stały się większe, w modzie pojawił się letterbox, zachowując szerokoekranowe formatowanie oryginału, umieszczając czarne paski u góry iu dołu ekranu telewizora i wyświetlając obraz na pełnej szerokości.
Wprowadź 16:9. Proporcje 16:9 stały się standardem dla HDTV na całym świecie. Nowe ekrany telewizyjne dopasowują się do obrazu, a starsze ekrany 4:3 mogą wyświetlać format w letterbox. Przyszłość wideo to 16:9; im szybciej zaczniesz go kręcić, tym dłuższe będą Twoje filmy. Zasady kompozycji dla 4:3 są dobrze znane i prawdopodobnie przestrzegasz ich od lat. W 16:9 niektóre zasady pozostają takie same, ale mogą być rzeczy, o których nie pomyślałeś.
Przyjrzymy się kilku wskazówkom dotyczącym komponowania w trybie panoramicznym.
Użyj wizualnych linii, aby przyciągnąć uwagę widza
„Linie” niekoniecznie odnoszą się do fizycznych linii, takich jak przewody telefoniczne czy tory kolejowe, ale raczej do serii elementów, przez które widzowie podświadomie narysują linię, aby skierować wzrok na wypłatę. Spróbuj użyć swoich wiodących linii, aby opowiedzieć historię lub dodać informacje wizualne do sceny. Wyobraź sobie przygnębioną postać siedzącą na poboczu po lewej stronie, pojazd zatrzymany na poboczu pośrodku i głównego bohatera po prawej patrzącego w dal, z których każdy jest coraz większy niż poprzedni. To może nam powiedzieć, że naszym bohaterom zabrakło paliwa lub zepsuło się na samotnym odcinku autostrady. Chociaż możesz to zrobić w 4:3, proporcje 16:9 zapewniają bardziej liniową przestrzeń.
Wciąż obowiązuje zasada trójpodziału
Siatka, której użyjesz do podzielenia ekranu na trzy części, zmieniła swój wymiar, ale nadal tam jest. Operatorzy filmowi od lat z powodzeniem wykorzystują go na panoramicznym ekranie.
Zdaj sobie sprawę, że Twój film wideo może zostać przekonwertowany
To, że kręcisz w 16:9, niekoniecznie oznacza, że Twoi widzowie będą to oglądać w ten sposób. Często zdarza się, że sieci telewizyjne przycinają program 16:9 do formatu 4:3. Mając to na uwadze, wielu operatorów filmowych obecnie kręci 16:9, ale pamiętając, że ich materiał filmowy zostanie prawdopodobnie przycięty do 4:3 i dopiero później będzie dostępny na DVD w oryginalnym formacie. Oznacza to, że na krawędziach ekranu nie można umieścić żadnych krytycznych informacji.
Użyj całej ramki
Duża szerokość 16:9 daje więcej miejsca na opowiedzenie swojej historii i na dzielenie się wieloma historiami w tej samej ramce bez przepychania się nawzajem. W 4:3 często wiele elementów było układanych jeden za drugim w sposób przez ramię. 16:9 pozwala je bardziej rozłożyć. Możesz na przykład mieć zbliżenie i szerokie ujęcie w tym samym kadrze. Odłóż postać na bok i użyj prawie pełnego ekranu 4:3, aby rozpocząć inną akcję, która posunie naprzód historię. W 4:3 może być konieczne przecięcie między dwoma ujęciami, które zmieszczą się w tej samej klatce w 16:9.
Myśl w panoramach
Masz teraz możliwość pokazywania rozległych krajobrazów, więc zrób to. Pejzaże miejskie, pola i drogi czekają, aż je nagrasz.
Zwróć uwagę na pierwszy plan
To, że akcja toczy się na 60 stóp od kamery, nie oznacza, że nie możesz dodać elementów wizualnych na pierwszym planie. Ktoś wsiadający lub wysiadający z samochodu może pomóc stworzyć scenerię dla ruchliwej ulicy Nowego Jorku. Możesz też użyć ptaków jedzących w parku, bawiących się dzieci, czegokolwiek, aby ożywić swój strzał. Nie chcesz, aby obraz na pierwszym planie przytłaczał Twój punkt zainteresowania, ale możesz użyć pierwszego planu, aby ujęcie raczej statyczne, na przykład dwie osoby rozmawiające na ławce, było bardziej animowane.
Oglądaj filmy krytycznie
Za każdym razem, gdy oglądasz film nakręcony w formacie panoramicznym, zwróć uwagę na to, co robi operator. Jak wykorzystuje swój ekran? Co on pokazuje i jak? Umiejętność krytycznego spojrzenia będzie jednym z twoich największych nauczycieli.
16:9 to zupełnie inna gra w piłkę od starego formatu 4:3. Masz więcej ekranu w użyciu i w różnych kierunkach. Używaj go mądrze.
Komentator, Kyle Cassidy, jest artystą wizualnym, który dużo pisze o technologii.