Edycje to cięcia w „rzeczywistości” filmu lub programu telewizyjnego, więc powinny być wstrząsające. Dlaczego więc tak naprawdę ich nie zauważamy?
Bertolt Brecht to znany dramaturg i reżyser z początku XX wieku. Brechtowskie podejście do teatru zraziło widza do przypomnienia, że ogląda spektakl, a nie coś realnego. Było to dalekie od innych dramaturgów w tamtych czasach, którzy starali się zanurzyć publiczność w swoich historiach. Kilka technik, których użył Brecht, to rozbicie czwartej ściany, wywieszenie tabliczek informujących publiczność o miejscu lub czasie sceny, a także śpiew i taniec.
Dzięki tym technikom widzowie mieli świadomość, że są odbiorcami . W dzisiejszym filmie i telewizji techniki te są standardową praktyką. Dlaczego jednak, w przeciwieństwie do teatru Brechta, elementy te nie wyciągają widza z filmu? Z pewnością tak natrętny element powinien działać destrukcyjnie? Dlaczego więc nie zauważamy cięć edycyjnych?
Oczywiście są cięcia, które zauważamy — te złe. Edycje, które wycinają zbyt wcześnie lub zbyt często. Tracimy z oczu walkę w scenach akcji, gdy filmowcy używają szybkich scen, zamiast pokazywać w całości dobrze choreografowaną scenę. Jednak doskonały montaż pozostaje niezauważony. W końcu zadaniem redaktora jest bycie niewidzialnym. American Cinema Editors Association dosłownie nazywa to niewidzialną sztuką.
Mimo to fakt, że pozostajemy zamknięci w narracji, oglądając fragmenty nierealistycznych punktów widzenia, takie jak długie ujęcie wysokiego zegara w dzwonnicy z zbliżeniem tykającej wskazówki zegara, jest dość niezwykły. Każda z tych akcji jest całkowicie obca światu rzeczywistemu. Słynny redaktor i teoretyk Walter Murch ujmuje to bardziej dosadnie:
W tym samym rozdziale z jego książki W mrugnięciu oka Murch mówi dalej, że to prawie zaskakujące, że byliśmy w stanie zgodzić się na edycję bez całkowitego odrzucenia rozbieżności między dwoma obrazami połączonymi, aby opowiedzieć historię. To prawda. Od momentu przebudzenia do snu wszystko, co widzimy, nawet zmontowane filmy, jest jednym strumieniem ciągłych informacji.
Chociaż czy tak jest? Cóż, korzystając z ćwiczenia podobnego do tego, które podsunęło Walterowi Murchowi pomysł wykorzystania mignięcia jako punktu edycji (film poniżej), widzimy, że często pomijamy informacje wizualne, aby przestać zasypywać bezużytecznymi danymi.
Najpierw znajdź obszar pokoju z dala od monitora lub telefonu, na którym możesz się skupić. Może to być lustro, telewizor, menu na lunch — cokolwiek. Po przeczytaniu tego zdania spójrz na przedmiot, skup się na kilka chwil, a następnie wróć do artykułu. O ile nie jesteś nadczłowiekiem, wszystkie informacje między patrzeniem z ekranu na inny obszar pokoju są pomijane. I często mrugamy, patrząc na dwa punkty ostrości, tak jak w przypadku cięcia edycyjnego.
To nie tylko rozmycie między punktami ostrości, które systematycznie edytujemy. Każdy wykonuje prozaiczne dojazdy z punktu A do B, czy to do pracy, szkoły, czy podróży na lotnisko, i są to elementy często „redagowane” z naszych wspomnień z tamtego dnia. Łatwo sobie przypomnieć, co wydarzyło się w pracy lub jak wspaniałe były wakacje, ale wspomnienie jazdy do punktu zainteresowania pozostaje na podłodze w krojowni. I oczywiście warto podkreślić, że często w filmie i telewizji, o ile w samochodzie nie odbywa się znacząca rozmowa, te sceny podróży z punktu A do B bardzo rzadko pojawiają się w scenariuszu.
Jednak nasze mózgi również edytują to, co widzimy, aby pomóc nam przetworzyć to, co będzie dalej.
W 2014 r. Przewodowe opublikował cykl artykułów zgłębiających naukę o kinie i naturę percepcji. Jeden z raportów Grega Millera zatytułowany „Cinematic Cuts Exploit How Your Brain Edits What You See” zagłębia się w sposób, w jaki przetwarzamy informacje wizualne, i zawiera sekcję o pracy psychologa i autora Jeffa Zacka:
Edycja jest niezauważalna, ponieważ do pewnego stopnia opiera się na tym, jak postrzegamy otaczający nas świat. Chociaż nie tniemy z miejsca na miejsce, zaniedbujemy nieistotne wizualne wskazówki i delegujemy chwile czasu na granice wydarzeń, takie jak sceny, które pozwalają na lepsze przywołanie pamięci.