W wideo i filmie „ciągłość” odnosi się do wielu strategii stosowanych przez reżysera i edytor, aby stworzyć iluzję, tak, ciągłego programu z kilku oddzielnych ujęć. Na ciągłość składają się wszystkie techniki stosowane do układania tych elementów w obraz mozaikowy, w którym poszczególne kamienie są niewidoczne dla widza.
Zredukowany do podstawowych rzeczy, tworzenie filmu to trzyetapowy proces:
- Najpierw bierzesz ciągłą narrację (bez względu na to, czy jest to historia, czy temat non-fiction) i dzielisz ją na oddzielne części, wystarczająco małe, aby można je było nagrać jako pojedyncze ujęcia.
- Następnie kręcisz te ujęcia, powielając (lub nakładające się) działania z jednego ujęcia na drugie.
- Na koniec ponownie składasz narrację, układając ujęcia w kolejności od końca do końca, przycinając nakładki i odrzucając niechciane duplikaty.
Jak widać, dwie z trzech części procesu są w gestii reżysera, a redaktor wykonuje tylko ponowne złożenie (nawet jeśli ten redaktor jest po prostu reżyserem modelującym inny kapelusz).
Ale ponieważ jest to Edit Suite, skupimy się głównie na tym, jak redaktor robi każdy materiał, jaki otrzyma, i narzuca mu płynną ciągłość. Przyjrzymy się wprowadzaniu niewidocznych zmian i dodawaniu przejść. I zacznijmy od szybkiej powtórki orientacji ekranu.
Kierunek ekranu
Kierunek ekranu jest głównym czynnikiem zapewniającym płynną ciągłość. Zasadniczo polega na utrzymywaniu wykonawców (i rzeczy takich jak samochody) zwróconych w tym samym kierunku na ekranie od ujęcia do ujęcia, podczas każdej ciągłej akcji. W rzeczywistym świecie mogą poruszać się w każdą stronę od wtorku; ale jeśli kamera jest ustawiona prawidłowo dla każdego ujęcia, ich obrazy wideo zawsze przecinają płaszczyznę ekranu w spójnym kierunku.
Ustalenie kierunku ekranu to zadanie reżysera. Twoim zadaniem w pakiecie edycyjnym jest utrzymanie go, zmiana w razie potrzeby i (zbyt często) naprawa, gdy się zepsuje.
Tak długo, jak postać utrzymuje kierunek ekranu od ujęcia do ujęcia, nie masz się czym martwić. Często jednak kierunek odwraca się w środku sekwencji z powodu ograniczeń dotyczących umiejscowienia kamery, tylko dla odmiany lub z powodu błędu reżysera.
Bez zręcznego wygładzania z twojej strony, przełącznik może mieć kreskówkowy wygląd, jak Wile E. Coyote przeskakujący między kaktusami. Jeśli reżyser nie zmieni kierunku aktora w samym środku ujęcia, aby widzowie mogli zobaczyć i śledzić zmianę, masz dwie możliwości ułatwienia odwrócenia:pusta ramka i wycięcie.
Jeśli surowy materiał na to pozwala, pozwól osobie lub przedmiotowi wyjść z kadru pod koniec pierwszego ujęcia; następnie rozpocznij następne ujęcie na chwilę przed wejściem postaci (teraz w innym kierunku na ekranie). To wygładza ciągłość na dwa sposoby. Po pierwsze, pozwala postaci na prawdopodobną zmianę kierunku poza ekranem, a po drugie, pozwala widzowi zniknąć wizualną pamięć pierwszego kierunku, zanim zaprezentujesz drugi kierunek.
Nadal możesz użyć pustej sztuczki klatki, nawet jeśli tylko jeden z dwóch strzałów ma miejsce u jego stóp lub głowy. Efekt wygładzenia po prostu nie będzie tak silny.
Inną techniką zmiękczania zmiany kierunku ekranu jest wycinek:ujęcie, które pokazuje coś innego niż poruszający się obiekt. „Cięcie do ptaków; cięcie do chmur”, jak żartują montażyści filmowi – a kiedy wrócisz do głównego tematu, fragment odwróci uwagę widzów od zmiany pozornego ruchu.
W rzeczywistości, cutaway to rosół na wiele dolegliwości związanych z ciągłością. Są tak przydatne, że napotkamy je jako remedium na kilka kolejnych problemów z ciągłością.
Ale co się stanie, jeśli nie masz odwrócenia na ekranie, aktora wychodzącego z kadru lub wycięcia? Co zrobić, jeśli niezgodne wskazówki na ekranie sprawiają, że zmiana wygląda zupełnie niepoprawnie? Hej, po prostu odbij strzał. Wiele przełączników i komputerowych aplikacji do edycji umożliwia odwrócenie pozornego kierunku przez odwrócenie obrazu w poziomie. Publiczność rzadko to zauważy, o ile będziesz przestrzegać kilku zasad:
- Uważaj na prezenty, takie jak odwrócone napisy i samochody, które nagle zaczynają jeździć po brytyjskiej stronie drogi lub pojedynczy kierowca nagle przetransportowany na stronę pasażera pojazdu.
- Unikaj techniki, gdy światło jest silnie kierunkowe. Wynikająca z tego zmiana nie jest tak oczywista, jak odrzucone litery, ale publiczność wyczuje, że coś jest nie tak.
- Zachowaj krótkie ujęcie, aby widzowie nie oglądali go zbyt dokładnie. Podsumowując, utrzymywanie kierunku ekranu znacznie zwiększa płynność ogólnej ciągłości.
Dobre cięcia, złe cięcia
Innym sposobem na wzmocnienie ciągłości są niewidoczne edycje:przejścia między ujęciami, które pozostają niezauważone przez publiczność. Aby dokonać niewidzialnych zmian, musisz wybrać różne kąty kamery i dopasować akcję w poprzek cięcia.
Każda konfiguracja kamery ma trzy cechy:kąt pionowy (wysoki, neutralny, niski), kąt poziomy (przód, 3/4, profil) i rozmiar obrazu (długie ujęcie, średnie ujęcie, zbliżenie). Przez wiele dziesięcioleci redaktorzy nauczyli się zmieniać dowolne dwie z trzech cech konfiguracji przy każdej edycji. Niezastosowanie się do tego skutkuje tak zwanym przeskokiem, ponieważ obraz wydaje się przeskakiwać.
Więc jeśli ujęcie A jest neutralne, pełne ujęcie 3/4, przecięcie do neutralnego zbliżenia 3/4 spowoduje wyraźny wizualny przeskok. Zmieniając kąt poziomy oraz rozmiar obrazu, możesz uzyskać płynniejszą edycję.
A co, jeśli reżyser nie dostarczył ci kolejnych ujęć, które różnią się dwiema cechami konfiguracji? Następnie zrób, co możesz, przestrzegając następującej hierarchii:
- Żadna zmiana nie jest całkowicie nie do zaakceptowania (z wyjątkiem sytuacji, gdy aktywnie chcesz stworzyć efekt przeskoku). Scena pozostaje identyczna, podczas gdy aktor zdaje się teleportować z jednego miejsca do drugiego.
- Zmiana tylko rozmiaru obrazu skutkuje oczywistym przeskokiem, choć czasami jest to przydatne do celów szokowych.
- Zmiana tylko kąta poziomego jest dozwolona na tyle, że często można to zobaczyć w profesjonalnych produkcjach.
- Zmiana tylko kąta pionowego jest najmniej budzącym zastrzeżenia cięciem skokowym, być może dlatego, że różnica w perspektywie jest znacząca, sama w sobie.
Jeśli to jednak możliwe, nakarm program miłym, kojącym kawałkiem, rosołem na chore zmiany. Dzięki wycięciu lub wstawce pośrodku możesz z powodzeniem użyć dwóch identycznych ujęć lub różnych części dwóch ujęć tego samego ujęcia.
Przejścia
Przejścia to kolejne narzędzie zapewniające płynną ciągłość, zwłaszcza w narracyjnych (historii) filmach.
Proste cięcie (bez przejścia) oznacza, że nadchodzący strzał kontynuuje działanie strzału wychodzącego. Rozpuszczenie (zwane także miksowaniem lub przenikaniem) powoduje progresywną zmianę od A do B. Rozpuszczenie sygnalizuje zmianę w czasie i/lub miejscu w ramach tego samego „aktu” dramatu. Rozjaśnianie i zanikanie sygnalizują początek i koniec programu lub głównego segmentu programu.
Chociaż te zasady gramatyki wizualnej są teraz tak samo rozluźnione, jak te dotyczące gramatyki werbalnej, przejścia są nadal przydatne w sygnalizowaniu różnych typów zmian w programie.
DVE (cyfrowe efekty wideo) mogą pełnić te same funkcje, co bardziej powszechne przejścia, ale tam, gdzie zanikanie i rozpuszczanie zwykle pozostaje niezauważone, przewracanie, wycieranie, wloty i to, na co celowo zwracasz uwagę sobie. Z umiarem DVE dodają stylu do twojego programu; nadużywane, zamiast tego dodają rozproszenia.
Niektóre DVE mają również szczególne znaczenie dla ciągłości. Na przykład fala rozpuszczania zazwyczaj sygnalizuje retrospekcję lub może sen na jawie. Redaktorzy wiadomości i filmów dokumentalnych użyją wycierania lub odwrócenia, aby powiedzieć widzom, że dwa bardzo podobne ujęcia nie są ciągłe. Na przykład podczas rozmowy kwalifikacyjnej z jedną konfiguracją można użyć wewnętrznego czyszczenia, aby wskazać fragmenty usunięte z edytowanego programu.
Gdy wszystko inne zawiedzie
Wreszcie zdarzają się sytuacje, w których edytor po prostu wydaje się utknąć. Ujęcia nie pasują do siebie lub przejścia nadal sprawiają, że widzowie są zdezorientowani tym, co się dzieje. Kiedy ciągłość programu pokazuje tak oczywiste pęknięcia, masz dwie klasyczne bronie do namierzania odbiorców:tytuły i narrację.
Tytuły oczywiście sięgają czasów ciszy. Jeśli nie chcesz być celowo banalny, unikniesz śródtytułów (samodzielnych wyobrażeń na zwykłym tle), takich jak:
Skąd mogła wiedzieć
Gdy obudziła się następnego ranka
że jej młode życie
Zmienił się na zawsze??!!
Ale prosty nagrobek 1887 nałożony na pustynny krajobraz miasta może wiele powiedzieć czytelnikowi w dyskretny sposób. A jeśli chcesz poeksperymentować, użyj tytułów jako motywu i nadaj swojej produkcji poetycką jakość.
Narracja to oczywiście podstawa filmów non-fiction i można jej również użyć jako lektora, aby dodać ciągłość do opowieści (Ujęcie kobiety wędrującej ulicą miasta. MARY VO:A teraz jak czy znajdę ślusarza w tym dziwnym mieście?)
Problem z narracją polega na tym, że musisz ustalić narrację jako konwencję swojego programu, a następnie używać jej dość regularnie podczas całej produkcji.
Ponownie musisz polegać na reżyserze, który dostarczy podstawowy materiał. Mimo to możesz wiele zrobić w pakiecie edycyjnym, aby ułatwić widzowi przejście przez końcowy program.