Rozmawialiśmy z nominowanym do Oscara redaktorem Green Book, Patrickiem J. Don Vito, o tym, kiedy zadzwonić i zabić swoich ukochanych.
W miarę rozwoju filmowania naszym zadaniem jako filmowców jest stanąć na wysokości zadania i opowiedzieć fascynujące historie na nowe sposoby, z nowych perspektyw. Zielona księga to fantastyczny przykład — i pokazuje, jak współczesny film może jednocześnie wpasować się w różne gatunki. Określanie czegoś jako komedia lub dramat ma mniejsze znaczenie, o ile opowiadasz historię w przekonujący sposób.
Po zgarnięciu dziesiątek nagród i nominacji Zielona Księga zdominował obieg festiwali i nagród. Redaktor filmu, Patrick J. Don Vito, rozmawiał z nami o tym, jak stworzyć zabawną, wzruszającą, poważną i odpowiednią historię, która stała się hitem zarówno wśród krytyków, jak i widzów.
Produkcyjny przepływ pracy
Tak więc zdjęcia rozpoczęły się w Nowym Orleanie zimą 2018 roku, a Don Vito montował na bieżąco, składając sceny i sekwencje dla producentów i reżysera podczas kręcenia. Użył narzędzia Script Sync w Avidzie, aby jak najszybciej uporządkować i przeciąć sceny, wybierając i wybierając, które kwestie zaprezentować reżyserowi.
Patrick J. Don Vito :Drugi asystent używałby narzędzia Synchronizacja skryptów w Avidzie, które jest w zasadzie całą linią i skryptem, i możesz umieścić na nim wszystkie swoje klipy, a to, co robi, to zaznaczanie wszystkich klipów, abym mógł przejść do fizycznego skryptu i zaznacz linię dialogową i kliknij ją, a słyszę każdą wersję tej linii dialogowej. Zdecydowanie używam go przy pierwszym cięciu, ale szczególnie często używam go podczas docinania. Czasami patrzę na sekwencję i myślę „Nie podoba mi się to czytanie linii” – pozwól mi wrócić i zobaczyć, co mam, a ja po prostu patrzę na każdą czytaną linię linii, a ja powiem „Ten bardziej mi się podoba” i zamienię go na cięcie.
PDV: Każdego dnia, gdy pojawiały się rzeczy, starałem się dogonić kamerę, żebym miał tylko dzień lub dwa do tyłu, a Pete Farrelly (reżyser) przychodził w weekend i oglądał ze mną fragment i daj kilka notatek. Chciał, żebym tam był, żeby mógł wskoczyć, kiedy będzie miał czas, więc siedziałem w biurze produkcyjnym wokół wszystkich kierowników produkcji, żeby w każdej chwili, jeśli Pete wróci do biura, mógł wpaść i spójrz na edycję.
Czas na rozpoczęcie cięcia
Patrick oferuje prawdopodobnie najlepszy wniosek od redaktora, jaki do tej pory słyszałem:zrozumienie, w jaki sposób Twoi widzowie będą oglądać Twój film, uczyni Cię lepszym montażystą. Prostym faktem jest to, że bardzo trudno jest usunąć się z pracy. Nikt inny nie będzie siedział przed monitorami, oglądając klipy i sceny w kółko tak jak Ty. W pewnym momencie narracja nabiera dla ciebie zupełnie nowego znaczenia. Myślę, że Patrick porusza tutaj absolutną konieczność:musisz uzyskać drugą opinię. Następnie weź trzecią i czwartą . . .
Premium :Sztuczka z pisaniem i konstruowaniem historii, która jest zarówno dramatyczna, jak i komediowa, jest o wiele trudniejsza, niż mogłoby się wydawać. Pomiędzy tempem, tonem i strukturą musisz również upewnić się, że pasujesz do każdego punktu fabuły, w który musisz trafić. Podczas cięcia komedii zwykle dostajesz dużo materiału, który obejmuje riffy i dywersje scenariuszowe. Więc z czymś takim jak Zielona Księga który jest pełen elementów komediowych, jak decydujesz, co zostawić, a co wyciąć?
PDV: Największą sztuczką w filmie było odpowiednie zrównoważenie komedii i dramatu. [Pete] pozwalał aktorom na ad lib lub dodawanie linii. Scenarzyści byli na planie i dodawali linie podczas kręcenia, więc były opcje. Pierwszą rzeczą, którą robię, jest wstawianie wszystkiego, a następnie analizowanie tego. Potem zaczynam robić notatki:że chcę się pozbyć tej linii, tej linii i tej linii. Ale pokażę to ze wszystkim, bo chcę, żeby reżyser zobaczył wszystko, co nakręcili, i dał im szansę, żeby zobaczyli, jaki to ma sens. Wtedy staje się równowagą. Są pewne chwile, kiedy musisz wymyślić, jak przejść tam iz powrotem między napiętym a komediowym momentem.
Na przykład jest scena, w której Doc Shirley trochę zastrasza Lipa, kiedy gra w kości poza koncertem, i mówi:„Muszą pozostać na zewnątrz. Nie otarłeś kolan. Mają na nich brud”, a potem przechodzisz do tego rodzaju sekwencji map, gdzie podnosisz dźwig i widzisz, jak odjeżdżają, a potem przyjeżdżają do hotelu, a Tony zaczyna pisać zabawny list. Ta środkowa sekwencja nie istniała. Doszło do momentu, w którym pisze list. Było w tym coś, co zawsze mnie denerwowało. Wydawało się to zbyt nagłe. Stworzyliśmy ten moment pomiędzy, w którym masz szansę odetchnąć i posiedzieć ze swoimi uczuciami na temat tego, co się właśnie wydarzyło, zanim zaczniesz żartować. A to, co się kończy, to fakt, że żart uderza mocniej. Kiedy jest wystawiany na inną scenę, ludzie wciąż dochodzą do siebie po tym, jak został ukarany. Więc chodzi o ustalenie równowagi całej sprawy. Zastanawianie się, kiedy żartować, aby rozładować napięcie, a kiedy nie. Pozwalanie ludziom trochę dusić. Niech to poczują.
Zrozumienie, jak jedna scena powinna przejść do następnej, jest trudne. Istnieje wiele różnych krojów, które możesz wypróbować. Ale najważniejsze jest tutaj wypróbowanie wszystkich rodzajów ruchów i sprawdzenie, co działa. Rozważ historię ponad wszystko.
PDV: Przejścia są bardzo ważne. Myślę, że mogą zrobić albo zepsuć film. Jeśli są nagłe lub wzburzone, czasami robisz to z jakiegoś powodu, chcesz, aby ludzie byli niespokojni. W filmie takim jak ten chcesz po prostu przepływu. Chcesz być z nimi na przejażdżce, więc o tym myślałem przez cały czas.
PB: Czy pokazywałeś film widzom podczas postprodukcji?
PDV: Pomogło nam to, że bardzo wcześnie udostępniliśmy film ludziom. Film pokazywaliśmy 50-osobowej widowni, w połowie wersji reżyserskiej. Chcieliśmy zobaczyć, co działa, a co nie. Zwykle nie musisz otrzymywać żadnych informacji — możesz to po prostu poczuć. Kiedy są przerwy lub ludzie są znudzeni, czujesz to i mówisz:„Jest część, którą musimy przyciąć”. W przypadku komedii jest to trudne, ponieważ musisz zobaczyć, gdzie są śmiechy, zawsze są śmiechy, których się nie spodziewasz. Jeden z śmiechów, których się nie spodziewałem, był po scenie YMCA, kiedy Lip (bohater Viggo Mortensona) mówi:„Czy nie mówiłem ci, żebyś nigdy nigdzie nie szedł beze mnie?” a Don (bohater Mahershala Ali) mówi:„Myślałem, że chcesz, żeby to był wyjątek?” Zawsze myślałem, że to emocjonalna linia, a przekaz jest bardzo emocjonalny, ale wywołuje śmiech. W teatrach wywołuje to różne stopnie śmiechu. Byli tak spięci tą sceną — chcieli mieć powód do śmiechu.
Praca z muzyką
Postać Mahershala Ali „Doc” (na podstawie pianisty Dona Shirleya) to klasycznie wykształcony pianista, który przez cały film gra w zatłoczonych domach. Dostrzegamy przebłyski tych występów, ale nigdy nie widzimy żadnego z nich w pełni. Jego zawód muzyczny jest kluczowym elementem jego postaci, a czasami wpływa na jego dialogi i decyzje, które podejmuje na ekranie i poza nim. Chciałem więc wiedzieć, czy te sekwencje muzyczne zostały rozegrane w inny sposób w scenariuszu lub w pierwszym utworze — a także, jak ważna jest muzyka.
PDV: Sceny muzyczne były w rzeczywistości znacznie dłuższe i ograniczyliśmy je. Intencją Pete'a zawsze było przycięcie ich, ale strzelali do całych kawałków. Pierwsze cięcie było bardzo długie — trwało prawie trzy godziny. Sekwencje muzyczne pozwoliłbym rozgrywać w całości. Wrócilibyśmy i wprowadzali zmiany. Ogólnym odczuciem muzyki było to, że muzyka Shirley była światem, muzyka tamtych czasów (lata 60.) była światem, a Shirley zawsze chciał być pianistą klasycznym, ale nie mógł, ponieważ był czarny, ale na koniec widzimy go grającego Chopina. Ty też masz ten element. Ty też miałeś wynik.
PB: Skoro muzyka odgrywa tak ważną rolę, jak podeszliście do montażu i z jaką muzyką musieliście pracować, zanim ścieżka dźwiękowa została umieszczona w filmie?
PDV: Chodziło więc o zastanowienie się, kiedy dodać partyturę — które sceny wymagają jakiego rodzaju muzyki. Mieliśmy dwóch naprawdę świetnych kierowników muzycznych, Toma Wolfe'a i Manisha Ravala, którzy na początku filmu przynieśli mi ogromny kosz muzyki z lat 60-tych. Ponieważ potrzebowaliśmy muzyki lat 60., nie mieliśmy dużego budżetu na muzykę. Potrzebowaliśmy rzeczy, które moglibyśmy dostać za odpowiednią cenę, a oni mieli ze 100 piosenek i powiedzieli, że możemy to wszystko dostać za dobrą cenę. Więc od samego początku zacząłem używać tych piosenek i zacząłem wybierać te, które mi się podobają i umieszczać je w odpowiednich miejscach. Prawdopodobnie około 80 procent tego, co umieściłem, znajduje się w finalnym filmie. Miałem dużą kontrolę nad muzyką. Pete'owi bardzo podobały się moje wybory, więc wyszło naprawdę dobrze. W niektórych miejscach zapisywałbym również zapis nutowy — w miejscach, w których umieściłem zapis tymczasowy, oryginalna końcowa partytura była umieszczana tam do ostatecznego cięcia. To wszystko zebrało się w montażowni. To było naprawdę świetne, mając te piosenki z lat 60. naprawdę czujesz, że jesteś tam w tej chwili. Te piosenki nie były dokładnie hitami, więc pomogły ci jeszcze bardziej zanurzyć się w tym momencie.
Patrick zasadniczo stworzył atmosferę filmu. Od struktury sceny po ścieżkę dźwiękową, stworzony świat jest zarówno znany, jak i nostalgii za widzami oglądającymi film. Ze względu na to, jak ważna była muzyka w tym filmie, z pozostawionymi scenami muzycznymi, zapytałem Patricka, jak długo trwał jego pierwszy film.
PDV: Pierwsze cięcie trwało około 2 godzin i 40 minut, ale wiedziałem, że będzie tak długo. Scenariusz miał blisko 140 stron. Wszystkie sekwencje muzyczne pozostały w cięciu, ale w tym filmie nie ma zbyt wielu usuniętych scen. Zostały usunięte fragmenty scen. Oglądaliśmy więc film i zadawaliśmy sobie pytanie:„Czy przesadzamy z przyjmowaniem w tej scenie?” Niektóre sceny samochodowe — dialogi w samochodach były zdecydowanie dopracowane. Scena ze smażonym kurczakiem na kolacji — Tony i Don patrzą na siebie — ta scena trwała przez kolejne pięć minut. Była cała sekwencja, którą Lip próbował pokroić kurczaka nożem i widelcem, ale to nie działa, więc podnosi go rękoma i przekonuje wszystkich, aby go podnieśli i zjedli kurczaka rękoma. To był dobry, zabawny żart, który był trochę za długi. Początkowy żart z kurczakiem był wystarczająco dobry. Już mieliśmy tę scenę, nie przebijesz tej sceny. Musieliśmy to wyciąć. Syn Pete'a był w tej scenie i został odcięty (prawdziwa definicja „Zabij swoje dzieci”!). Było wiele scen dialogowych, które zostały wycięte – wszystko dotyczyło tego, jak płynie przepływ i jak się czuje. Gdyby był jakiś punkt, który czuliśmy, że się ciągnął, odcinalibyśmy go.
Edycja wymaga wszelkiego rodzaju umiejętności opowiadania historii. Montaż dramatów narracyjnych znacznie różni się od montażu filmów dokumentalnych — podobnie jak montaż filmów akcji znacznie różni się od montażu komedii. Wiedza o tym, jak powinny rozwijać się dowcipy, wymaga wielu prób i błędów. Naprawdę musisz wiedzieć, jak widzowie czytają określone teksty i jak Patrick pracuje nad Green Room mówi sam za siebie. Zobacz to w teatrze na własne oczy:żarty lądują, a cisza publiczności podczas dramatycznych scen jest bardzo widoczna.
Tak więc Patrick otrzymał nominację do Oscara, a jego praca zdecydowanie wyróżnia się w filmie. Jeśli to widziałeś, możesz mówić w tempie i rytmie filmu. Zapytałem go więc, jaką radę udzieliłby każdemu, kto dopiero zaczyna lub ma nadzieję, że pewnego dnia zmodyfikuje funkcję.
PDV: Kontynuuj pracę. Kontynuuj edycję. Kiedy zaczynałem, byłem asystentem, ale kiedy byłem asystentem, pytałem redaktora, czy są sceny, które mógłbym wyciąć. Zawsze chciałem doskonalić rzemiosło i nad nim pracować. Musisz po prostu to robić i robić to od nowa, a zaczynasz rozwijać własne poczucie czasu i procesu. Każdy proces jest trochę inny. Zawsze staram się rozmawiać z redaktorami o ich procesie, a Ty możesz się czegoś nauczyć. Nawet jeśli jest to coś, czego byś nie zrobił — może możesz wziąć kawałek tego procesu i wykorzystać go w swoim. Myślę, że często nie rozmawiamy ze sobą tak często; po prostu robimy swoje. I myślę, że możemy uczyć się od siebie nawzajem, jeśli będziemy prowadzić te rozmowy otwarte. Myślę, że teraz dzieje się to częściej, ponieważ teraz częściej rozmawia się z redaktorami i przeprowadza wywiady, więc zaczynamy widzieć więcej informacji o edycji jako rzemiośle. Dla innych redaktorów ważne i pomocne jest uczenie się od ludzi, którzy już tam byli i robili to wcześniej.
Zielona księga jest teraz w kinach.
Ponadto chciałbym osobiście podziękować Patrickowi za pozostawienie ujęcia mojej mamy (która była statystką w filmie) w końcowym odcinku. Świetna robota!
Wszystkie obrazy za pośrednictwem Zielonej księgi (Uniwersalny).